روزی که به دنیا آمدی، خدا همه ی وفور نعمت در کائنات را با بخششی کبریایی به تو هدیه داد.. فرشته ای به نام مادر را، که مظهر عشقی بی توقع است، بر بالینت نشاند.. گهواره ی پیچیده در حریرت را دستان پرمهر پدر، نرم به خواب دعوت می کرد.. هر آن چه آموختی، با نگاه پرعطوفت معلم بر لوح دلت جای گرفت...
ترانه ی "باز باران، با ترانه، با گهرهای فراوان..." زیر گنبد رنگین کمان هر بهار، سقف فلک را چراغانی می کرد.. و تو با برگ های تازه سبز می شدی و با خزان برگ ها، رنگ نارنجی شان را زیر گام های رشد، به تماشای آب شدن همه ی یخ های زمان می نشستی..
در روزگارت هیچ لحظه ای ناپدید نشده و اگر همه ی رازها را آشکار نمی بینی پنجره ی دیده ی خود را ببند، به قلبت بنگر و از آن چه بی ریا عطا شده بیاموز که همه ی خواست خدا آن شکرگذاری است که با مهر به لب نجوا شود...
هر قدم که به سوی یک چشم منتظر برداری،
هر احساس که بر روی صورتی بنمایانی،
یک تشکر از خداست...
که آن هم بی جواب نخواهد ماند...
* " امام حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود، افسوس که به جای افکارش زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگ ترین دردش را بی آبی ....." دکتر شریعتی
*بعد از دو هفته یک دونه از برفای قبلی که آب نشده هیچ، الان داره دوباره برف میاد... زمستان است....
* الهی از روی آفتاب و ماه و ستارگان، از جن و انس و حتی از روی شیطان شرمنده ام که همه در کار خود استوارند و این سست عهد، ناپایدار...