بارش زیادی سنگین بود و سر بالایی زیادی سخت. دانه گندم روی شانه های نازکش سنگینی می کرد، ،نفس نفس می زد، اما کسی صدای نفس هایش را نمی شنید، کسی او را نمی دید. دانه روی شانه های کوچکش سر خورد و افتاد.
نسیم به دانه گندم برخورد کرد. مورچه می دانست که نسیم ، نفس خداست. مورچه دوباره دانه را بر دوشش گذاشت و به خدا گفت:
گاهی یادم می رود که هستی ،کاشکی بیشتر می وزیدی.
خدا گفت: همیشه می وزم، نکند دیگر گمم کرده ای!
مورچه گفت: این منم که گم می شوم. بس که کوچکم، بس که خرد. نقطه ای که بود نبودش را کسی نمی فهمد.
خدا گفت: اما نقطه سر آغاز هر خطی است.
مورچه زیر دانه گندمش گم شد و گفت: من سر آغاز هیچم، ریز و ندیدنی من به هیچ چشمی نخواهم آمد.
خدا گفت: چشمی که سزاوار دیدن است، می بیند. چشم های من همیشه بیناست.
مورچه این را میدانست، اما شوق گفت و گو داشت.
شوق ادامه گفتن.
پس دوباره گفت: و زمینت بزرگ است و من ناچیز ترینم، نبودنم را غمی نیست.
خدا گفت: اما اگر تو نباشی، پس چه کسی دانه گندم را بر دوش بکشد و راه رقصیدن نسیم را در دل خاک باز کند؟ تو هستی و سهمی از بوذن برای تو ست و در نبودنت کار این کارخانه ناتمام است.
مورچه خندید و دانه گندم دوباره از دوشش افتاد. خدا دانه را به سمتش هل داد.
هیچ کس نمی دانست که گوشه ای از خاک مورچه ای با خدا گرم گفت و گو ست......
سلام
مرسی سر زدین
با تبادل لینک موافقی؟
سلام پسرخاله پست هاو تو خوندم تو هم مثل خودم می نویسی ولی من خودم و اطرافیانم رو می نویسم
عنوانش هم بر می گرده به تحقیقی از دوران دانشجویی که درباره بزها داشتم . فرصتی شد در باره این موجود حتما خواهم نوشت
موفق باشی
سلام
ممنون که نظر دادی
جالب بود
بازم بیا منم میام
فعلا
سلام من آپ کردم :)